O książce: rok / Socjalizm minie jako dysharmonia. Wszelka dysharmonia minie. A socjalizm to burza, deszcz, wiatr... Wzejdzie słońce i wszystko osuszy. I powiedzą jak zaschnięta rosa: „Czy on naprawdę istniał?” „I w okna bębnił grad: braterstwo, równość, wolność?” – O tak! A ilu jeszcze zabił ten grad! — „Niesamowite. Dziwne zjawisko. Nie mogę w to uwierzyć. Gdzie mogę przeczytać o historii?” Miłość do szczęśliwej i wielkiej ojczyzny to nic wielkiego. Musimy ją kochać właśnie wtedy, gdy jest słaba, mała, upokorzona, w końcu głupia, w końcu nawet okrutna. Właśnie wtedy, gdy nasza „matka” jest pijana, kłamliwa i całkowicie pogrążona w grzechach, nie powinniśmy jej zostawiać… Ale to nie jest ostatnie: kiedy ona w końcu umrze i obgryziona przez Żydów odsłoni jedynie kości, on „Rosjanin”, który będzie płakał przy tym szkieletie, nikomu niepotrzebnym i przez wszystkich opuszczonym. Niech tak będzie… Rewolucja ma dwa wymiary – długość i szerokość; ale nie ma trzeciej głębi. I dzięki tej jakości nigdy nie będzie miała dojrzałych, smacznych owoców, nigdy nie będzie „skończona”… Będzie nadal rosła w irytacji; ale ta ostateczność nigdy nie nadejdzie, gdy ktoś powie: „Dość! jestem szczęśliwy! Dzisiaj jest tak dobrze, że jutro nie jest potrzebne”… Rewolucja zawsze będzie cierpieć i będzie mieć tylko nadzieję na „jutro”… A każde „jutro” ją oszuka i zamieni w „pojutrze”. ”(1912.)